Θεσσαλονίκη, 1995
Καθισμένη στο παγκάκι, παρακολουθούσα την τρελή της πορεία από μακριά. Ένα κοράκι στάθηκε για λίγο πάνω της και ύστερα, πάλι κοπανιόταν στους κορμούς των δέντρων, πάλι σερνόταν στα χαλίκια.
Θαρρείς πως ο αέρας - απ'όλα τα σκουπίδια που υπήρχαν στον κήπο της Φιλοσοφικής - είχε επιλέξει να βασανίζει μόνο εκείνη.
Έφτασε ξέπνοη στα πόδια μου, λες και βρήκε ασφαλές καταφύγιο. Έσκυψα να τη μαζέψω.
Μια σκισμένη, φωτοτυπημένη σελίδα από έναν τόμο της ιταλικής λογοτεχνίας. Ένα απόσπασμα από ένα ποίημα του Filippo Tommaso Marinetti . Δεν έκανα καν τον κόπο να το διαβάσω. Δε μου άρεσε ο συγκεκριμένος ποιητής, ούτε το παραλήρημά του, στο Μανιφέστο του Φουτουρισμού.
Και μόνο που δοξολογούσε τον πόλεμο και τον θεωρούσε το πιο υγιές πράγμα στον κόσμο, μου ήταν αρκετό για να μη διαβάσω ποτέ ποιήματά του.
Ωστόσο, τίναξα δυο τρεις πευκοβελόνες από τη σελίδα, τη δίπλωσα προσεκτικά και την έβαλα στην εξωτερική τσέπη της τσάντας μου. Περίεργο, ναι, αλλά αυτό έκανα.
Πέρασαν τρία χρόνια. Έφυγα από την πόλη και η σελίδα παρέμενε διπλωμένη στο σκοτάδι ενός ξύλινου κουτιού, μαζί με κουμπιά, συνδετήρες και σημειώματα.
Ακόμα κι όταν ένα τετράχρονο παιδί το έβγαλε από την κρυψώνα του και ρώτησε γι'αυτό, η απάντηση που έλαβε ήταν: "Τίποτα σημαντικό".
Ξανά στο σκοτάδι.
"Θέλω μια χάρη", μου είπε πρόσφατα μια καλή φίλη. "Θέλω να μου μεταφράσεις ένα ποίημα του Marinetti. Έστω ένα μέρος του. Κάνω μια εργασία για τον Mayakovsky και επειδή είχε επηρεαστεί από τον Ιταλό, θέλω να βρω κάποια κοινά σημεία. Μπορείς;", με ρώτησε και μου έδωσε μια σελίδα με το ποίημα.
Και τότε, σαν να φωτίστηκε το ξύλινο κουτάκι και οι στίχοι του ποιητή, που περίμεναν στωικά εκεί μέσα, ήρθαν επιτέλους μπροστά στα μάτια μου...
Καθώς το διάβαζα, σκεφτόμουν ότι όλα έγιναν την κατάλληλη στιγμή. Ίσως να μην το εκτιμούσα αν το διάβαζα τότε.
Τελικά, έχουν δίκιο όσοι λένε πως τα βιβλία δεν τα βρίσκουμε εμείς, αλλά βρίσκουν εκείνα εμάς.
Ενδεχομένως να ισχύει το ίδιο και για τους ποιητές...
La canzone del mendicante d’amore
Certo pensai nei favolosi giardini
ove s’esilia l’anima miachimerici peschi foggiarono
la tua carne flessuosa, con la neve
odorante dei loro fiori
che le sonore dita del vento plasmavano!
Io venni a te, tremante e religioso,
come in un tempio avanzandomi incerto
come in un’umida grotta!
A te venni, inciampando a ogni mio timido passo,
trattenendo il respiro
per non destare il dolor nel passare!
Si schiuse il tuo sorriso
nella serena acqua del tuo viso,
come al cadere placido d’un fiore.
S’aprì a ventaglio il tuo sorriso
fluttuando nel cielo, e fece impallidire
il viso impetuoso degli Astri, nel silenzio!
Io ti parlavo volubilmente di strane cose,
bagnata l’anima di una sgorgante angoscia, e mi pareva di sentirmi avvolto
dalla corrente d’un fiume voluttuoso.
Avidamente, spiavi tu sul mio labbro
l’Anima mia, come un miele dorato!
Sentii che il volto mi s’infocava
come un castello incendiato, che il nemico saccheggia.
Ti parlavo, e i miei pensieri stravolti
si riflettevan lontani e vaporosi
nella tranquilla acqua del tuo viso!
Το τραγούδι του ζητιάνου της αγάπης
Πώς να μη συλλογιστώ
τους μυθικούς κήπους,
της εξόριστης ψυχής μου τόπος,
εκεί, που
ροδακινιές χίμαιρες
καμώνονταν την ευλύγιστη σάρκα σου,
με το χιόνι να μοσχοβολάει απ’τους ανθούς τους,
με του αγέρα τα μελωδικά δάχτυλα
να τους πλάθουν!
Ήρθα σ’εσένα εγώ,
μ’ευλάβεια και τρέμουλο
σαν σε ναό προχωρώντας διστακτικός,
σαν σε σπηλιά ανήλιαγη!
Σ’εσένα ήρθα, παραπατώντας σε κάθε μου άτολμο βήμα,
βαστώντας την αναπνοή
μη και το άλγος ξυπνήσει στο διάβα μου!
Στ’ασάλευτα νερά του προσώπου σου,
αναδύθηκε το χαμόγελό σου
όπως του λουλουδιού η γαλήνια πτώση
καταγής.
Στον ουρανό κυματίζοντας,
σαν βεντάλια ξεδιπλώθηκε το χαμόγελό σου
κι έκανε τη φλεγόμενη των Άστρων όψη, να κερώσει στη σιωπή!
Για πράγματα αλλόκοτα σου μιλούσα με παύσεις,
με την αγωνία ν’αναβλύζει στη μουσκεμένη μου ψυχή
και σα να’νιωσα ηδονικά αγκαλιασμένος από ένα χείμαρρο.
Αχόρταγα, σαν να γευόσουν μέλι χρυσαφένιο, κατασκόπευες την
Ψυχή μου, στα χείλη μου!
Σαν κάστρο πυρπολημένο που ο εχθρός λεηλατεί,
ένιωσα το πρόσωπό μου να φλέγεται.
Σου μιλούσα κι οι ανταριασμένες μου σκέψεις,
στ’ασάλευτα νερά του προσώπου σου καθρεφτίζονταν
στ’ασάλευτα νερά του προσώπου σου καθρεφτίζονταν
απόμακρες κι εξατμισμένες!
(Μετάφραση: Κωνσταντίνα Πέππα)
'Αμα αρχίσαμε έτσι,καλά μας βλέπω να το πάμε..:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ, Τζούλυ μου, σ'ευχαριστώ...
ΔιαγραφήΚαλή αρχή Κωνσταντίνα μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι συγκυρίες μεταξύ άλλων επιτρέπουν και στα βιβλία να μας διαλέγουν και εμείς να τοποθετηθούμε ως υποκείμενα...
Σε φιλώ!!!
Επιτέλους άνοιξη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξεκίνημα Κωνσταντίνα μου στο μαγικό ταξίδι σου και να ξέρεις πως θα είμαστε συνοδοιπόροι σου.
Η θέα από δω πάνω που μας "ανέβασες" είναι τέλεια...
Καλές διαδρομές να έχεις.
Μαρία Κανελλάκη
Finally!!! Πολύ καλό-όπως και τα επόμενα που θα έρθουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισε έτσι Κωνσταντίνα μου!
Φιλιά!!
Πόσο σας ευχαριστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνισάκι, πολύ μου αρέσει αυτή η αντίστροφη σχέση, όπως την έθεσες.
Μαρία μου, μαζί "ταξιδεύαμε" από την αρχή...
Φωτεινούλα μου, σε καλωσορίζω κι εδώ.
Τον είχα αδικήσει τον Marinetti, αλλά φαίνεται πως ο ποιητής ... φυγείν αδύνατον!
Οντως, τα βιβλία μας βρίσκουν, όπως και οι ήρωες αναζητούν ανά τους αιώνες μέχρι να βρούν τους συγγραφείς τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή πλεύση φιλενάδα στο διαδίκτυο, ίσως έτσι να σε βρούν πιο εύκολα αυτοί που σε ψάχνουν και δεν το ξέρεις.
Η τον Μαγιακόβσκι αναζητήσασα (και) μέσω του Μαρινέτι, που τελικά το μόνο που έδωσε στον Μαγιακόβσκι ήταν το όνομα του ποιητικού κινήματος.
Orli
Orli, πολλές φορές προσπερνάμε τα μικρά "θαύματα" δίπλα μας, αναζητώντας τα στον ουρανό. Να, όμως, που μπορεί ακόμα και να συρθούν μέχρι τα πόδια μας, ώστε να τα προσέξουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ, εσύ φταις για την "καταστροφή" μου...
Καλό μας ξημέρωμα και πού και πού ας κοιτάζουμε στα ξύλινα κουτάκια μας, μήπως βρούμε κάτι ξεχασμένο...
Κωνσταντίνα μου τέλειο καλή αρχή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει πάρα πολύ.
Ανοιξη πραγματικά όπως λέει και η Μαρία.
Φιλιά πολλά!
Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ, Έλενα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα σας τρελάνω στην Ιταλική Λογοτεχνία και Ποίηση, βεβαίως! Θα υπάρχουν κι άλλα θέματα.
Καλημέρα!
Δεν μας χαλάει καθόλου η Ιταλική ποίηση και λογοτεχνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αντίθετο μάλιστα!
Καλημέρα!
Χαίρομαι διπλά, τότε! Θα φροντίσω, όμως, να παίρνετε τόσες "δόσεις" ώστε να μην κουραστείτε!
ΔιαγραφήΜε τον ερχομό του Απρίλη μας αγκάλιασες με ένα χείμαρρο αγάπης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάφερες να ξεδιπλώσεις το χαμόγελο στα πρόσωπά μας!
Αναμένω κι άλλα ταξίδια!
Μαίρη, όσο με ταξιδεύουν οι ποιητές, θα γεμίζω τις "αποσκευές" μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά στην όμορφη πόλη! Mille grazie!