Βόλτα στη Ρώμη

Διαδρομή πρώτη... θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Καθώς περνάω από δίπλα του, απλώνω το χέρι  μου και χαϊδεύω απαλά τη χαίτη του. Για δευτερόλεπτα, χάνομαι στο ζεστό βλέμμα του αλόγου, ενώ αισθάνομαι ταυτόχρονα ένα σκούντηγμα στον ώμο: «Signora, ανέβα στην άμαξα να σε πάω βόλτα! Θα σου κάνω και καλή τιμή!», με αιφνιδίασε ο αμαξάς.

«No, grazie! Προτιμώ να περπατήσω», του απαντάω.

Πώς να αγαπήσει κανείς αυτήν την πόλη, αν δεν την αισθανθεί να καίγεται στα πέλματά του, πάνω στο πλακόστρωτο;

Η Ρώμη θέλει περπάτημα και...αθλητικά παπούτσια.

Χαιρετάω τον αμαξά και σκέφτομαι πως αν μου καλύψει κανείς τα μάτια με ένα μαντήλι και με αφήσει εδώ που βρίσκομαι τώρα, στην Piazza di Spagna, δεν πρόκειται να χαθώ.

Οι  μυρωδιές και οι ήχοι της πόλης θα με συντροφεύουν σαν πυξίδα, σε κάθε μου βήμα.

Αν είναι χειμώνας, η μυρωδιά από ψημένο κάστανο θα είναι η πρώτη «εισβολή» στην όσφρησή μου. Ναι, πάντα υπάρχει ένας καστανάς στην αρχή της Via dei Condotti.

«Mamma, mamma, voglio un gelato!» θα ξεφωνίσει δίπλα μου μια μικρούλα! Χειμώνα καλοκαίρι, οι Ιταλοί τρώνε παγωτά στους δρόμους.

Τα «ciao», τα «scusi» και τα «permesso», επαναλαμβάνονται σαν ηχώ και από τις συνομιλίες των Ιταλών στο κινητό, θέλοντας και μη, μαθαίνεις τα προσωπικά τους. (Και να μην κατέχεις την ιταλική, οι χειρονομίες και οι μορφασμοί θα σε κατατοπίσουν πλήρως!)

Συνεχίζοντας το περπάτημα, φτάνει στα ρουθούνια μου, μυρωδιά καφέ και στ’αυτιά μου, ήχος από πορσελάνινα φλιτζάνια.

Μα φυσικά...είμαι έξω από το Antico Caffè Greco. Θα κάνω μια στάση για έναν espresso και θα περάσω στη σάλα με το πιάνο και τα φθαρμένα, βελούδινα καναπεδάκια. Θα πιω τον καφέ μου παρέα με τα ανήσυχα πνεύματα των Όσκαρ Ουάιλντ, Γκαίτε, Σταντάλ και άλλων. Τακτικοί θαμώνες, εδώ, κάποτε...

Κοιτάζω το ρολόι. Θέλω να προλάβω το ηλιοβασίλεμα από το λόφο του Pincio. Έχω ακόμα χρόνο και να που λαχτάρησα ένα κομμάτι τάρτας με φρούτα του δάσους. Την είδα στη βιτρίνα, μπαίνοντας.

Βγαίνω από το ιστορικό Caffè και ο θόρυβος της άμαξας στο πλακόστρωτο με ειδοποιεί να κάνω στην άκρη.

"Borse! Occhiali!", φωνάζουν μέσα στ’αυτιά μου, πλανόδιοι πωλητές (οι λεγόμενοι vu’ cumprà) για να πουλήσουν την πραμάτεια τους.

Φτάνοντας στο ύψος της Via del Corso, βλέπω κόσμο να κατευθύνεται ρυθμικά προς την Piazza del Popolo, όπου τρεις καλλιτέχνες έχουν στήσει μια μικρή συναυλία.

Οι πρώτες νότες, με μεταφέρουν πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, μπορεί να μην έχει τη φωνή του Vasco Rossi, αλλά οι στίχοι είναι τόσο όμορφοι, που ζωντανεύουν στα χείλη του πλήθους.

Παραμένω στη μικρή συναυλία για λίγα ακόμα λεπτά και μετά, διασχίζοντας την τεράστια πλατεία, τρυπώνω στην Santa Maria del Popolo, απέναντι από τις «δίδυμες» εκκλησίες.

Εκεί μέσα υπάρχει ένας μικρός θησαυρός και δε χορταίνω να τον βλέπω. Πλησιάζω  στο παρεκκλήσι Cerasi και τους βρίσκω εκεί και τους δύο, στη θέση τους. Τους κοιτάζω και έχω την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση πως κάθε φορά υπάρχουν κι άλλες πινελιές.

Ίσως τα βράδια, ο δημιουργός τους, ο Caravaggio, να αιωρείται πάνω από τους πίνακές του και να κάνει διορθώσεις...

Η Σταύρωση του Αγίου Πέτρου - Caravaggio

Μεταστροφή του Αγίου Παύλου
στο δρόμο για τη Δαμασκό - Caravaggio

Βγαίνω από την εκκλησία και ανεβαίνω τα σκαλάκια προς το μεγάλο μπαλκόνι του Pincio, με τα λευκά κάγκελα.

Κάθομαι στα μεγάλα πεζούλια και αγναντεύω την όμορφη πόλη. Λίγο πριν τη δύση του ήλιου, ο τρούλος του Αγίου Πέτρου στραφταλίζει και σκορπίζει ολόγυρα το φως του.

Οι άνθρωποι από ψηλά μοιάζουν με μαριονέτες, ανυποψίαστοι για το χέρι που θα κατευθύνει τις κινήσεις τους κι ο ήχος της μπάντας κάνει αντίλαλο, που νομίζεις πως έρχεται από την Villa Borghese.

Βγάζω φωτογραφίες και μου έρχονται ξαφνικά στο μυαλό οι ήρωες ενός αγαπημένου μου συγγραφέα, του Alberto Moravia. Εδώ, σε αυτό το όμορφο μπαλκόνι, τους έβαζε να  περιφέρονται. Ο "Dino" από την "Πλήξη" και ένα σωρό άλλοι.

Καθώς καθάριζα τον φακό της μηχανής, με πλησίασε ένα ζευγάρι τουριστών, με έναν χάρτη στο χέρι.

«Με συγχωρείτε», με ρώτησε ο άντρας, «μήπως γνωρίζετε μια οδό Margutta; Δεν τη βρίσκω στον χάρτη».

(Τι μου θύμιζε, να δεις, αυτό το όνομα...)

«Όχι, λυπάμαι, δεν τη γνωρίζω», τους είπα.

«Δεν πειράζει», μου είπε η γυναίκα. «Έλα, Άλμπερτ, πάμε!», είπε στο σύζυγό της...

Via Margutta, Via Margutta... μα ναι, είπα από μέσα μου. Ήταν ο δρόμος στον οποίο έμενε ο «Dino», ο ήρωας της «Πλήξης», του Alberto Moravia ή μήπως του Albert, που μόλις έφυγε;

Αφέθηκα στη μαγεία αυτής της στιγμής και συνέχισα να φωτογραφίζω.

Ο ήλιος έδυσε...