Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Βόλτα στη Ρώμη

Διαδρομή πρώτη... θα ακολουθήσουν κι άλλες.



Καθώς περνάω από δίπλα του, απλώνω το χέρι  μου και χαϊδεύω απαλά τη χαίτη του. Για δευτερόλεπτα, χάνομαι στο ζεστό βλέμμα του αλόγου, ενώ αισθάνομαι ταυτόχρονα ένα σκούντηγμα στον ώμο: «Signora, ανέβα στην άμαξα να σε πάω βόλτα! Θα σου κάνω και καλή τιμή!», με αιφνιδίασε ο αμαξάς.
«No, grazie! Προτιμώ να περπατήσω», του απαντάω.
Πώς να αγαπήσει κανείς αυτήν την πόλη, αν δεν την αισθανθεί να καίγεται στα πέλματά του, πάνω στο πλακόστρωτο;
Η Ρώμη θέλει περπάτημα και...αθλητικά παπούτσια.
Χαιρετάω τον αμαξά και σκέφτομαι πως αν μου καλύψει κανείς τα μάτια με ένα μαντήλι και με αφήσει εδώ που βρίσκομαι τώρα, στην Piazza di Spagna, δεν πρόκειται να χαθώ.
Οι  μυρωδιές και οι ήχοι της πόλης θα με συντροφεύουν σαν πυξίδα, σε κάθε μου βήμα.
Αν είναι χειμώνας, η μυρωδιά από ψημένο κάστανο θα είναι η πρώτη «εισβολή» στην όσφρησή μου. Ναι, πάντα υπάρχει ένας καστανάς στην αρχή της Via dei Condotti.

«Mamma, mamma, voglio un gelato!» θα ξεφωνίσει δίπλα μου μια μικρούλα! Χειμώνα καλοκαίρι, οι Ιταλοί τρώνε παγωτά στους δρόμους.
Τα «ciao», τα «scusi» και τα «permesso», επαναλαμβάνονται σαν ηχώ και από τις συνομιλίες των Ιταλών στο κινητό, θέλοντας και μη, μαθαίνεις τα προσωπικά τους. (Και να μην κατέχεις την ιταλική, οι χειρονομίες και οι μορφασμοί θα σε κατατοπίσουν πλήρως!)
Συνεχίζοντας το περπάτημα, φτάνει στα ρουθούνια μου, μυρωδιά καφέ και στ’αυτιά μου, ήχος από πορσελάνινα φλιτζάνια.

Μα φυσικά...είμαι έξω από το Antico Caffè Greco. Θα κάνω μια στάση για έναν espresso και θα περάσω στη σάλα με το πιάνο και τα φθαρμένα, βελούδινα καναπεδάκια. Θα πιω τον καφέ μου παρέα με τα ανήσυχα πνεύματα των Όσκαρ Ουάιλντ, Γκαίτε, Σταντάλ και άλλων. Τακτικοί θαμώνες, εδώ, κάποτε...

Κοιτάζω το ρολόι. Θέλω να προλάβω το ηλιοβασίλεμα από το λόφο του Pincio. Έχω ακόμα χρόνο και να που λαχτάρησα ένα κομμάτι τάρτας με φρούτα του δάσους. Την είδα στη βιτρίνα, μπαίνοντας.

Βγαίνω από το ιστορικό Caffè και ο θόρυβος της άμαξας στο πλακόστρωτο με ειδοποιεί να κάνω στην άκρη.

"Borse! Occhiali!", φωνάζουν μέσα στ’αυτιά μου, πλανόδιοι πωλητές (οι λεγόμενοι vu’ cumprà) για να πουλήσουν την πραμάτεια τους.

Φτάνοντας στο ύψος της Via del Corso, βλέπω κόσμο να κατευθύνεται ρυθμικά προς την Piazza del Popolo, όπου τρεις καλλιτέχνες έχουν στήσει μια μικρή συναυλία.

Οι πρώτες νότες, με μεταφέρουν πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, μπορεί να μην έχει τη φωνή του Vasco Rossi, αλλά οι στίχοι είναι τόσο όμορφοι, που ζωντανεύουν στα χείλη του πλήθους.

Παραμένω στη μικρή συναυλία για λίγα ακόμα λεπτά και μετά, διασχίζοντας την τεράστια πλατεία, τρυπώνω στην Santa Maria del Popolo, απέναντι από τις «δίδυμες» εκκλησίες.

Εκεί μέσα υπάρχει ένας μικρός θησαυρός και δε χορταίνω να τον βλέπω. Πλησιάζω  στο παρεκκλήσι Cerasi και τους βρίσκω εκεί και τους δύο, στη θέση τους. Τους κοιτάζω και έχω την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση πως κάθε φορά υπάρχουν κι άλλες πινελιές.

Ίσως τα βράδια, ο δημιουργός τους, ο Caravaggio, να αιωρείται πάνω από τους πίνακές του και να κάνει διορθώσεις...



Η Σταύρωση του Αγίου Πέτρου - Caravaggio
Μεταστροφή του Αγίου Παύλου
στο δρόμο για τη Δαμασκό - Caravaggio




















Βγαίνω από την εκκλησία και ανεβαίνω τα σκαλάκια προς το μεγάλο μπαλκόνι του Pincio, με τα λευκά κάγκελα.
Κάθομαι στα μεγάλα πεζούλια και αγναντεύω την όμορφη πόλη. Λίγο πριν τη δύση του ήλιου, ο τρούλος του Αγίου Πέτρου στραφταλίζει και σκορπίζει ολόγυρα το φως του.
Οι άνθρωποι από ψηλά μοιάζουν με μαριονέτες, ανυποψίαστοι για το χέρι που θα κατευθύνει τις κινήσεις τους κι ο ήχος της μπάντας κάνει αντίλαλο, που νομίζεις πως έρχεται από την Villa Borghese.
Βγάζω φωτογραφίες και μου έρχονται ξαφνικά στο μυαλό οι ήρωες ενός αγαπημένου μου συγγραφέα, του Alberto Moravia. Εδώ, σε αυτό το όμορφο μπαλκόνι, τους έβαζε να  περιφέρονται. Ο "Dino" από την "Πλήξη" και ένα σωρό άλλοι.
Καθώς καθάριζα τον φακό της μηχανής, με πλησίασε ένα ζευγάρι τουριστών, με έναν χάρτη στο χέρι.

«Με συγχωρείτε», με ρώτησε ο άντρας, «μήπως γνωρίζετε μια οδό Margutta; Δεν τη βρίσκω στον χάρτη».

(Τι μου θύμιζε, να δεις, αυτό το όνομα...)

«Όχι, λυπάμαι, δεν τη γνωρίζω», τους είπα.

«Δεν πειράζει», μου είπε η γυναίκα. «Έλα, Άλμπερτ, πάμε!», είπε στο σύζυγό της...

Via Margutta, Via Margutta... μα ναι, είπα από μέσα μου. Ήταν ο δρόμος στον οποίο έμενε ο «Dino», ο ήρωας της «Πλήξης», του Alberto Moravia ή μήπως του Albert, που μόλις έφυγε;
Αφέθηκα στη μαγεία αυτής της στιγμής και συνέχισα να φωτογραφίζω.
Ο ήλιος έδυσε...

19 σχόλια:

  1. Καλημέρα.. Πολύ όμορφη ξενάγηση όπως πάντα.. Ιστορική πόλη, με αύρα..
    Μου έδωσες ιδέα.. Αν έχω όρεξη αργότερα ίσως να προσπαθήσω κάτι, για ένα μέρος που αγαπώ πολύ εγώ.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα δεν αρκεί μια ανάρτηση για να περιγράψει κανείς αυτήν την πόλη. Θα σας πάρω μαζί μου και σε άλλες διαδρομές...
      Αναμένω την υλοποίηση της ιδέας σου. Μυρίζομαι ορεινή Αρκαδία; :-)

      Διαγραφή
  2. Τι μου θυμίζει αυτός ο δρόμος...τι μου θυμίζει αυτό το όνομα... οι ήρωες που πέρασαν κάποτε αόρατοι στη ζωή μας σπρωγμένοι απ' το ξεφύλισμα των σελίδων, μας παραστέκουν και μας περιμένουν εκεί που πρέπει να βρεθούμε... σε μια απερίσκεπτη ζωή κατά πώς λέει και το τραγούδι... κι έτσι πρέπει
    Ελευθερία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω, πραγματικά, τι από τα δύο συμβαίνει. Είμαστε εμείς που κουβαλάμε μέσα μας τους ήρωες μυθιστορημάτων ή είναι οι ήρωες που περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία να ξεπηδήσουν από τις σελίδες και για κάποιο λόγο, να μας κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
      Όπως και να λειτουργεί αυτή η περίεργη σχέση, υπάρχει πάντα ένας κοινός παρονομαστής.
      Το ταξίδι. Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς...
      Ελευθερία, καλώς ήρθες στην παρέα μας!

      Διαγραφή
  3. Κωνσταντίνα τι τέλειο ταξίδι ήταν αυτό που μας πήγες!
    Πέρασα τέλεια και μου έμεινε μια γλυκιά αίσθηση.
    Caput mundi στην κυριολεξία που λένε στα λατινικά για την Ρώμη.
    Αυτό που μου αρέσει είναι ότι οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους σε αυτή την πόλη.
    Γεμίζει το μάτι σου, δεν χορταίνεις.
    Ρομαντική, αριστοκρατική, φινετσάτη, τέλεια.
    Μπράβο Κωνσταντίνα ωραίο το ταξίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πολύ εύστοχο αυτό που είπες, Έλενα! "Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους". Είναι τέτοια η δύναμή τους, που αποκτούν σε δευτερόλεπτα, χρώμα και ήχο...
      Και ναι, εγώ, προσωπικά, δεν τη χορταίνω τη Ρώμη. Όσες φορές και να πάω, είναι πάντα ένα παρθενικό ταξίδι, με διαφορετικές εμπειρίες κάθε φορά...

      Διαγραφή
  4. Άρτι αφιχθείσα από ένα σύντομο ταξιδάκι στην αιώνια πόλη. Είδα, μύρισα, άγγιξα, ένιωσα, συγκινήθηκα, γέμισα τις αποσκευές μου με αναμνήσεις και... μόλις προσγειώθηκα πίσω.
    Πέταξα με τις αερογραμμές "Constantina Airlines" και το ταξίδι ήταν υπέροχο.

    Αν υπήρχε ένα πρόσωπο που θα του αφιέρωνα αποκλειστικά τους στίχους του αγαπημένου μου Πορτοκάλογλου "Μαζί μου έλα/πάνω απ' τα σύννεφα...", θα ήσουν εσύ.
    Να'σαι καλά, να μας πιλοτάρεις τη φαντασία και τις αισθήσεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσοχή, παρακαλώ: Η αεροπορική εταιρεία "Constantina Airlines", σας εύχεται μια ευχάριστη διαμονή στην πόλη και θα χαρούμε πολύ να ξαναταξιδέψετε μαζί μας! :-)

      Μαρία, έρχομαι ευχαρίστως πάνω από τα σύννεφα. Ειδικά αν είναι πάνω από τη Ρώμη!
      Εσύ, που έχεις πάει εκεί, θα σου φάνηκε οικεία η συγκεκριμένη διαδρομή.

      Διαγραφή
    2. "Ναι αμέ! Ευχαρίστως θα σας ξανάρθουμε! Θα κατσικωθούμε στα "φτερά" σας και δεν θα'χουμε ξεκολλημό!!!"

      Ναι όντως Κωνσταντίνα μου, μου ξύπνησες γλυκές μνήμες. Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  5. Tα δάκρυα κυλούν απ'τα μάτια μου,νιώθω ότι βηματίζω στα πλακόστρωτα της μαγικής πόλης...
    Τι μου έκανες,βρε Κωνσταντίνα μου; Πάνε χρόνια που έχω να την περπατήσω και μου την ξανάφερες στο μυαλό!
    Σ'ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη, θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στο Colosseo (όχι ως μονομάχος), είχα μείνει για κάνα δεκάλεπτο άφωνη... Το δεκάλεπτο έγινε μισάωρο όταν μπήκα μέσα στην Cappella Sistina...
      Γενικώς, αυτή η χώρα, μου έχει προσφέρει απίστευτες συγκινήσεις και η σχέση μου μαζί της ξεκινάει από τότε που πήγαινα Δημοτικό. Να ξεκαθαρίσω ότι την Ελλάδα την αγαπάω περισσότερο και γι'αυτό μένω εδώ, άλλωστε. Θα ήταν, όμως, όμορφο αν μπορούσα να τα μοιράσω...

      Διαγραφή
  6. Εντάξει Κωνσταντίνα μου, κάτι καταλάβαμε. Είσαι ερωτευμένη με την Ιταλία. Δεν είμαστε και εντελώς σίγουρες όμως. χιχι! Ωραία η βόλτα που κάναμε μαζί σου! Τη χρειαζόμουν! Επόμενη πτήση;; Με "Constantina Airlines" που λέει και η Μαρία! Εγγύηση!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φωτεινή, την επόμενη φορά θα περπατήσουμε στις όχθες του Τίβερη, θα απολαύσουμε τη θέα από την ταράτσα του Castel Sant'Angelo και άλλα πολλά...
    Ναι, είναι μεγάλος έρωτας η Ιταλία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να είσαι καλά, πάντα τέτοια και βιάσου για το επομενο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σ'ευχαριστώ πολύ, Θάνο! Υπάρχει πάντα ο "κίνδυνος" να μην επιστρέψω... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. 'Εκανα νοερά τη βόλτα μαζί σου πολλές φορές, αχόρταγα, σαν παιδί που θέλει με μιας να τα δει και να τα ψάξει όλα! Το παγωτό έλιωσε στο χέρι μου, αλλά η γεύση του ανακατεύτηκε μ' αυτήν των όμορφων λέξεων κι έγιναν ένα μαγικό view master, που τα έφερε όλα τρισδιάστατα και "ζωντανά" μπρος στα μάτια μου! Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "...αχόρταγα, σαν παιδί που θέλει με μιας να τα δει και να τα ψάξει όλα!".

      Ευάγγελε, έτσι ακριβώς αισθάνομαι κάθε φορά που πάω στη Ρώμη! Η περιγραφή σου είναι ακριβέστατη!

      Με τέτοια ζέστη, πώς να μη λιώσει το παγωτό; Κάτι ξέρουν οι Ιταλοί που το απολαμβάνουν εξίσου τον χειμώνα!

      Φυσικά θα υπάρχει και συνέχεια. Με εσάς, συνοδοιπόρους, θα είναι ακόμα πιο όμορφα. Όχι μόνο Ρώμη. Θα πάμε και προς το Νότο, θα ανέβουμε πάνω στον Βεζούβιο (να δεις θέα από εκεί πάνω, να σου κοπεί η ανάσα...). Στο Βεζούβιο, βεβαίως, θα χρειαστούμε αθλητικά παπούτσια, καπελάκι, νερό και αντηλιακή. :-)

      Διαγραφή
  11. Τα λόγια σου (και οι εικόνες που αυτά δημιουργούν!) σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες σου, είναι ό,τι καλύτερο...
    Σκέτη απόλαυση πάντα τα ταξίδια που μοιράζεσαι μαζί μας!!!
    Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα σας έχω μαζί μου, σε όλα τα επόμενα, Γιάννα μου! Να ξεφεύγουμε πού και πού από όλα όσα μας βαραίνουν!
      Φιλιά στην όμορφη Σύρο!

      Διαγραφή