Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Πέρα από τον φράχτη


Το αχνό φως των κεριών ξεγλιστρούσε τρεμάμενο κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας και τα βελούδινα παντοφλάκια της Παολίνας, φαίνονταν λίγο μεγαλύτερα, στο ημίφως.
Πηγαίνοντας προς την κάμαρή της, κοντοστάθηκε έξω από το δωμάτιο της βιβλιοθήκης και μισάνοιξε την πόρτα.
Σκυμμένος πάνω από τόμους βιβλίων, ο αδερφός της ο Τζάκομο, ούτε που αντιλήφθηκε την παρουσία της.
Η Παολίνα ανησυχούσε για την υγεία του. Κλεισμένος για μέρες, μήνες, χρόνια, στη βιβλιοθήκη του πατέρα τους, έδειχνε αποκομμένος από όλους κι απ’όλα.
Σαν να πάσχιζε να αναπληρώσει τα χρόνια που πέρασε κοντά στους δύο ιερωμένους δασκάλους του.
Σαν να αγωνιούσε να ξεφύγει από την πληκτική του ζωή στο χωριό, αλλά και στο σπίτι.
Το σπίτι του Τζάκομο Λεοπάρντι
Τα βιβλία τού προσέφεραν τη ζεστασιά και τη συντροφιά, που ουδέποτε δέχτηκε από την ψυχρή κι αυταρχική μητέρα του, ή τον αντιδραστικό και – δέσμιο των προκαταλήψεών του – πατέρα του.
Είχε, σχεδόν, χάσει την όρασή του από το ένα μάτι κι η σπονδυλική του στήλη είχε παραμορφωθεί.
Η βεβαρημένη φυσική του κατάσταση, τον τύλιγε σε σκοτεινά μονοπάτια μοναξιάς και τον κατέθλιβε το γεγονός πως σύντομα δε θα μπορούσε πια να διαβάζει.

«Θα φύγω από το σπίτι, Παολίνα», εκμυστηρεύτηκε ένα απόγευμα στην αγαπημένη του αδερφή. «Δε βαστάω άλλο εδώ, στο Ρεκανάτι. Πνίγομαι...πνίγομαι», της είπε χαμηλόφωνα.
Ήταν εικοσιτεσσάρων ετών, όταν προσπάθησε να το σκάσει από το σπίτι, αλλά ο πατέρας του, τον πρόφτασε και τον ξανάφερε πίσω. Τότε ήταν που χειροτέρεψε και η σχέση τους.

Η βιβλιοθήκη του Λεοπάρντι
Ένα απόγευμα, η Παολίνα, τον βρήκε να κάθεται στον αγαπημένο του λόφο.
Η υγρασία δεν του έκανε καθόλου καλό, αλλά έδειχνε τόσο ήρεμος και βυθισμένος στις σκέψεις του, που ο πόνος στη σπονδυλική του στήλη, μάλλον είχε σιγάσει μπροστά στην απεραντοσύνη του τοπίου.
Το βλέμμα του, έπεφτε πότε στον φράχτη που υπήρχε μπροστά του, πότε πέρα από αυτόν.
Η σιωπή ολόγυρά του, τον έπνιγε και τον ανάσταινε ταυτόχρονα. Χαμογελούσε και συννέφιαζε την ίδια στιγμή.
Επέστρεψε, σχεδόν κουτσαίνοντας, στη βιβλιοθήκη και η πρώτη σκέψη του, είχε ήδη σχηματιστεί με μελάνι. «Το άπειρο...».


Το άπειρο  - Τζάκομο Λεοπάρντι

Πάντα αγαπούσα αυτόν τον έρημο λόφο
κι αυτόν τον φράχτη,
που σχεδόν κρύβει τον ορίζοντα από το βλέμμα.
Μα όπως κάθομαι κι αγναντεύω τους αχανείς χώρους, εκεί έξω,
τις υπερκόσμιες σιωπές και τη βαθιά ησυχία,
βυθίζομαι σε σκέψεις κι ο φόβος αγγίζει την καρδιά μου.
Κι όπως φτάνει στ'αυτιά μου, το θρόισμα του αγέρα μέσα από τα φυλλώματα,
μ'αυτόν τον ήχο, συγκρίνω τούτη την ατέρμονη σιωπή: κι έρχεται στο μυαλό μου
το άπειρο
κι οι νεκρές εποχές
και η τωρινή που ζει
κι ο ήχος της.
Έτσι, στην απεραντοσύνη αυτή, πνίγεται η σκέψη μου: και ναυαγώ γλυκά σε τέτοια θάλασσα.


L'infinito - Giacomo Leopardi




Ο λόφος κι ο φράχτης
Sempre caro mi fu quest’ermo colle,
E questa siepe, che da tanta parte
Dell’ultimo orizzonte il guardo esclude.     
Ma sedendo e rimirando, interminati
Spazi di là da quella, e sovrumani
Silenzi, e profondissima quiete
Io nel pensier mi fingo, ove per poco
Il cor non si spaura. E come il vento
Odo stormir tra queste piante, io quello
Infinito silenzio a questa voce
Vo comparando: e mi sovvien l’eterno,
E le morte stagioni, e la presente
E viva, e il suon di lei. Così tra questa
Immensità s’annega il pensier mio:
E il naufragar m’è dolce in questo mare.








16 σχόλια:

  1. Σαν να καθρεφτίζει διαχρονικά τη σημερινή μας απομόνωση...
    Συγκινητικό και με πολλά νοήματα το κείμενό σου Κωνσταντίνα μου. Με το γνώριμο γλυκό σου λόγο, που απαλύνει και την πιο αγριεμένη διάθεση των καιρών. Σαν ένα απάνεμο λιμανάκι, στις φουρτουνιασμένες μέρες που ζούμε. Σ' ευχαριστώ που μου δίνεις τροφή για ουσιαστική σκέψη και μου θυμίζεις ότι για όλους μας υπάρχει ένας "μαγικός λόφος", που πρέπει να καταφεύγουμε για περισυλλογή.
    Καλό μήνα & καλό καλοκαίρι να έχουμε όλοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, απάνεμα λιμανάκια ήταν και είναι για εμένα, κάποιοι άνθρωποι, που την κατάλληλη στιγμή με "έδεσαν" στον κάβο τους. Αν μπορώ να γίνω κι εγώ - έστω για έναν άνθρωπο - ένα τέτοιο απάγκιο ή καταφύγιο, είναι μεγάλη μου χαρά και το σίγουρο είναι πως δε θα τον εγκαταλείψω ποτέ.
      Έχουμε όλοι ανάγκη από έναν "μαγικό λόφο", ειδικά αυτήν την περίοδο...

      ΥΓ. Είσαι πάντα μελίρρυτη και χαίρομαι που - επιτέλους - βλέπω και το προσωπάκι σου, στο εικονίδιο!

      Διαγραφή
  2. Αυτή η περί-γραφή σου μας δίνει ελπίδα Κωνσταντίνα μου! Μια ηλιαχτίδα πάντα υπάρχει ακόμα και αν χαμογελούμε και συννεφιάζουμε την ίδια στιγμή. Θα έρθει και η ώρα που θα υπερισχύει το χαμόγελο!
    Καλό μήνα κορίτσια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φωτεινούλα, ακόμα κι αν υπερισχύσει το χαμόγελο, προσωρινό θα είναι. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι αποθαρρυντικό. Απλώς, καλό είναι να συνηθίσουμε στην ύπαρξη και των δύο αντίθετων καταστάσεων. Αρκεί να ξέρουμε πότε να αποχωρούμε από τη "μαυρίλα".

      Διαγραφή
  3. Πανέμορφη ιστορία...περιγράφεις τόσο όμορφα συναισθήματα και καταστάσεις, ώστε όλοι εμείς που σε διαβάζουμε μπορούμε να μπούμε απρόσκλητοι στις εικόνες σου και να παρακολουθήσουμε σιωπηλοί...'Εξοχο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για άλλη ιστορία ξεκίνησα, Τζουλάκι και με άλλη καταπιάστηκα. Είναι περίεργο...λες και οι συγγραφείς / ποιητές που "κατοικούν" στη βιβλιοθήκη μου, παίρνουν πρωτοβουλίες και μου αλλάζουν τα σχέδια, κάθε φορά.
      Καλό μήνα σε όλες!

      ΥΓ. Δε βρήκα έναν κατατοπιστικό σύνδεσμο στα ελληνικά για το Recanati και γι'αυτό αναγκάστηκα να ψάξω στα αγγλικά.

      Διαγραφή
  4. Τέλειο το κείμενο σου Κωνσταντίνα μου.
    Ξεχυλίζει Κωνσταντίνα.
    Ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι στο οποίο καταφεύγει για να σκεφτεί για να ανασυγκροτηθεί.
    Η περιγραφή σου είναι έξοχη σαν να βλέπω τον εαυτό μου εκεί.
    Καλημέρα και καλό μήνα γλυκό μας κορίτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελενάκι, ευτυχώς που έχουμε κι αυτά τα "καταφύγια", να μας λυτρώνουν, όταν ερχόμαστε σε αδιέξοδο...
      Καλό μήνα και σ'εσένα! :-)

      Διαγραφή
  5. Ακόμη μια φορά εξαιρετικό το κείμενο σου! Ακόμη μια φορά μας κάνεις να εισχωρήσουμε σε μια άλλη ξεχασμένη επόχη και να αφουγκραστούμε τα συναισθήματα τέτοιων σπουδαίων προσωπικοτήτων! Ναυαγήσαμε μαζί με τον Λεοπάρντι σε μια τρυφερή σιωπή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ, ειδικά, Μαίρη, ξέρεις πολύ καλά αυτό το "ταξίδι". Μαζί "ναυαγούσαμε" τότε, στη Θεσσαλονίκη. Απλώς, το άγχος της εξεταστικής, μας έκανε να εκτιμήσουμε κάποιες προσωπικότητες εκ των υστέρων.

      (Θυμάσαι τις απίστευτες παραδόσεις του καθηγητή μας, στην 105Α;)

      Διαγραφή
    2. Όπως το λες Κωνσταντίνα μου,όσο σπουδάζαμε και παλιότερα όντας μαθητές απλά ερχόμασταν σε επαφή μ'αυτά τα μυαλά και με το σπουδαίο έργο τους...
      Μεγαλώνοντας,αναγνωρίζω απ'την αρχή την προσφορά τους και την εκτιμώ πραγματικά!
      Και βέβαια θυμάμαι τις παραδόσεις του!

      Διαγραφή
    3. Όμορφα χρόνια, Μαίρη... Να γύριζα λίγο τον χρόνο πίσω...

      Διαγραφή
  6. Κωνσταντίνα μου
    παραπαίω μεταξύ της πραγματικότητας της προσωπικότητας του Giacomo και της φαντασίας μου, μέσα απο την όμορφη αφήγησή σου και το ακόμα πιο υπέροχο ποίημα.
    Υπέροχη αίσθηση, μοναδικό άρωμα εποχής!
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαρά μου, αυτές οι διαδρομές μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, με/μας βοηθάνε να ξεφύγω/ουμε - έστω και προσωρινά - σε πιο ευχάριστους τόπους.
      Να είσαι κι εσύ καλά! Περιμένω με αγωνία την επόμενη ανάρτησή σου στο ιστολόγιό σου!

      Διαγραφή
  7. Όσο πλησίαζα προς το τέλος του post, συνειδητοποίησα πως χαμογελούσα...
    Ξέρεις γιατί?
    Γιατί κάθε φορά που διαβάζω κείμενό σου νιώθω, όπως νιώθω όταν έχω μόλις διαβάσει ένα ολόκληρο βιβλίο, που μου άρεσε πολύ και μου έχει μείνει αυτή η... γλυκιά, τρυφερή, ταξιδιάρικη και λυτρωτική αίσθηση...
    Οπότε, αυτή τη φορά, δεν θα σου πω: "ΜΠΡΑΒΟ"...
    θα σου πω: "Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω ! ! !"
    Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννα, εγώ σ'ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου... Αν, όντως, μένει στον αναγνώστη μια λυτρωτική αίσθηση,χαίρομαι πάρα πολύ! Αυτός είναι και ο σκοπός...
      Φιλιά στην όμορφη Σύρο!

      Διαγραφή