Λομβαρδία, 1630
Πάνω από τη
λίμνη του Κόμο, σχεδόν επέπλεε ένα αραχνοΰφαντο στρώμα ομίχλης, που έκανε τα
γύρω δέντρα να φαντάζουν σαν αέρινες φιγούρες, αιωνίως περιπλανώμενες.
Όλα ήταν έτοιμα
για το γάμο του Ρέντσο και της Λουκίας κι ο εφημέριος που θα τους πάντρευε, ο
Δον Αμπόντιο, έκανε τον καθιερωμένο του
περίπατο.
Δεν ήταν όμως ο
απόηχος των βημάτων του, που ακουγόταν πίσω του. Δύο εύσωμοι άντρες τον
πλησίασαν με βήμα ασυγχρόνιστο και τον πρόσταξαν με ύφος απειλητικό να μην
τελέσει τον γάμο των δύο νέων.
Τους έστελνε
ένας άρχοντας της ισπανοκρατούμενης περιοχής, ο Δον Ροντρίγκο. Είχε
στοιχηματίσει με έναν ξάδερφό του πως θα κατάφερνε να κλέψει τη Λουκία από την
αγκαλιά του Ρέντσο.
Ο εφημέριος
τρομοκρατείται και την επομένη, συναντάει τον Ρέντσο και αρχίζει να σκαρφίζεται διάφορες δικαιολογίες
για την αναβολή της γαμήλιας τελετής. Το πανικόβλητο ύφος του τον προδίδει κι ο
Ρέντσο μαθαίνει την αλήθεια.
Ένας μοναχός
προσφέρεται να βοηθήσει και καταφθάνει ο ίδιος στο παλάτι του Δον Ροντρίγκο για να τον
συνετίσει. Τον διώχνουν, όμως, με τις κλωτσιές.
Μοναδική λύση
για τους δύο νέους είναι να φύγουν από την περιοχή και να αποχωριστούν για ένα
διάστημα ο ένας τον άλλον. Κατεβαίνουν στις όχθες του ποταμού Άντα και μπαίνουν
σε μια βάρκα. Τα βουνά πίσω τους χάνονται
σιγά σιγά από τα μάτια τους και σύντομα θα χαθούν και τα δικά τους
βλέμματα.
Η Λουκία θα
βρει καταφύγιο σε ένα μοναστήρι στη Μόντσα, όπου θα συναντήσει τη μοναχή
Γερτρούδη κι ο Ρέντσο, θα προσπαθήσει να φτάσει στο Μιλάνο.
Στο δρόμο,
όμως, για το Μιλάνο...
Όχι.
Δε θα σας αποκαλύψω τη συνέχεια με
περισσότερες λεπτομέρειες.
Να μην ξαφνιαστείτε, όμως, ως αναγνώστες
αν...
...εκεί που θα περιμένατε να αποδοθεί
τιμωρία στους διώκτες αυτών των δύο νέων, αποδίδεται αγάπη.
Αν εκεί που θα περιμένατε να πάρουν οι
ήρωές μας την εκδίκησή τους, θα δώσουν αγάπη.
Αν εκεί που θα περιμένατε να στάξει κι
άλλη χολή ένας άνθρωπος, αρχίζει ξαφνικά να στάζει μέλι.
Ο Alessandro Manzoni, συγγραφέας του
ιστορικού μυθιστορήματος «Οι αρραβωνιασμένοι» (I promessi sposi), με έκανε να
πιστέψω ότι το Καλό θριαμβεύει πάντα.
Ακόμα κι αν είσαι κλεισμένος σε ένα
κλουβί με ένα θηρίο, μπορείς - με λόγια
και βλέμμα κατευθείαν από την καρδιά –
να το ημερέψεις.
Τη μετάνοια που βίωσαν κάποιοι ήρωες του
βιβλίου, θα τη βιώσετε κι εσείς, από τη μία σελίδα στην άλλη.
Εκεί που θα εύχεστε να πάθει κάποιος
κακό, στην επόμενη σελίδα θα χαίρεστε που θα είναι σώος...
(Τη χρονική περίοδο, κατά την οποία χρειάστηκε να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο
λόγω μιας εργασίας στο πανεπιστήμιο, ένιωθα ‘κουρελιασμένη’ εξαιτίας της
συμπεριφοράς ενός ανθρώπου απέναντί μου. Είχα πολλή οργή μέσα μου και δεν
μπορούσα να τη διαχειριστώ σωστά, με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται κι άλλη αρνητική ενέργεια στην ψυχή μου.
Όταν, όμως, είδα πώς αντιμετώπισε η
Λουκία τον απαγωγέα της και πώς ο Ρέντσο κατάφερε να συγχωρήσει έστω και την
τελευταία στιγμή τον άνθρωπο που τους προκάλεσε τόσα δεινά, λυτρώθηκα...)